E sentila libre, voando entre a plumaxe e as malas herbas, mentres espera a que a chamen. Un sinal basta para que cambie de son, se ispa e peche os ollos no momento. A vida non ten importancia se non sente, baleira de imaxe e sentimento agarda pola dor, mais sentila non é difícil, eu síntoa, e ben que sufro. Perdín pelo buscando pola alma perdida dunha moza, das que nin sofen, nin disfrutan, nin odian, nin aman, nin saben foder a eito. Ensinarlle sería a miña labor, paseniño, movemento por movemento quitaría a camiseta de Adolfo Domínguez que lle regalara, o tanga de fío de seda que lle mercara, ata uns zapatos con tacóns de agulla que tanto me gostaba meter na boca. Non atopei rapaza, nin camisa, nin bragas suficientemente transparentes. Sí atopei tacóns, uns Louboutin (https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOec-clZ14Xg0wD-zbMqeLrPf6mC0ymmRd6R554fbiLR8ppbqhpDlUucRGDrs0NRd7Cn_j3XPnLbQQ0OlSmHqbOn1-aFbPQGNNC5Z0xBmnKPoYNXXdXnP2lhDwH3AKzTwDg6uE97blVQI/s1600/Christian-Louboutin-Very-Prive-Peep-Toe-Pumps.jpg) discretos, sinxelos, pura sensualidade. Conseguira os pés do soño, debía seguir ascendendo, deslizando a roupa polo corpo inerte, rasurando os primeiros pelos da pubertade que lle asomaban nas ingles e retorcéndolle os pezóns cos dentes ata que chegasen ao clímax. Sentinme vello sendo vello, reflectindo o espello a pulcritude do meu rostro, a virxinidade do meu sexo asoballado pola que levaba corenta ano ao meu carón na cama sen pensar e a virilidade do peito do lobo. Non temín á morte, ela nunca me deixaría con cousas por facer. Morrían as noites de novelas e filmes, decidín que acabara o tempo. Tiña zapatos… o esencial.Baixei ao soto. Na penumbra destacaba bisutería barata e zapatos de charol. Ordeei que se puxeran as catro en fila, obedeceron e dinlle un breve repaso ás meixelas rosadas. Escollín coma quen elixe os bistés máis finos da carnicería se o xefe non está disposto a cortalos él mesmo. Delgada, pobre, adolescente, era ela, a das noites en vela, das novelas e dos contos de terror, a das pastorelas e os soliloquios, a verba e o xesto, a escuridade, toda ela. Espina, sen agardar ás farolas, abrupta e doce, sen sentir todavía. O tímido sorriso amedrentado era o da nai, a mirada dun pai memorable. Coloqueille os zapatos, con dous dedos o tacón, a maxia non debe deixar pegadas. As paredes do cuarto de papel gris e flores mustias, a cama branda, de resortes de espiñas prolongadas dos tapices da xungla, nunha cadeira a roupa, a súa e a miña, xunta. Entre as pernas asomaba a pelusa da idade, a mesma que me quedaba a min na testa. Suaba, acendín o ventilador de aspas de madeira, colgado do teito, enturbiaba a calor do sexo. Daban as 12 na Igrexa de Santiago, era a hora de fodela como puta que dende entón sería. Ensinarlle o francés era a tarea da primeira madrugada. Agarreille os cabelos louros e afundina no fondo das sabas. Non atinaba coa posición, nin coa man, mais acabou tragando por porca. Merecíao e gustoulle, sería boa. Rematou co galo, coa súa sangue e a miña satisfacción. Deixei na mesa unha nota, volvería a vela. A tentación regresou pronto, negouse. Alegou febre, regra, a primeira; pouco profesional. Quen se creía para desobedecer a seu pai? Mateina, comeron a cona as galiñas. Aínda quedan tres…

E voar libre